Το χωριό μας, ο Κοντιάς είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της Λήμνου. Βρίσκεται στο κέντρο του νησιού. Είναι κτισμένο ανάμεσα σε τρία βουνά και έχει περίπου 600 κατοίκους. Η αρχιτεκτονική αυτού του χωριού είναι διαφορετική από τα άλλα. Τα περισσότερα σπίτια είναι πέτρινα, χαμηλοτάβανα και έχουν μεγάλες αυλές όπως παλιά. Αν και δεν είναι παραθαλάσσιο χωριό, ο τουρισμός του αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, διότι ο Κοντιάς έχει διατηρήσει το παραδοσιακό χρώμα των κατοικιών του, πολλές από τις οποίες υπήρξαν αρχοντικά παλιών καραβοκύρηδων.

Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι αρχικά το χωριό λεγότανε Κονδιάς, διορθώθηκε Κοντιάς το 1940. Το 1926 κτίστηκε ο προσφυγικός συνοικισμός ανατολικά στο χωριό, όπου και εγκαταστάθηκαν οικογένειες προσφύγων από την Αφρική και την Αυστραλία. Επίσης, ήταν έδρα αστυνομικού σταθμού και η περιοχή της Λήμνου από όπου ξεκίνησε η καλλιέργεια βαμβακιού.  Από την τουρκοκρατία ακόμη ήταν ένα από το πλουσιότερα χωριά της Λήμνου καθώς υπήρχαν πολλοί ναυτικοί και πλοιοκτήτες.

Στις 16 Μαρτίου το πρωί αποφασίσαμε με τα κορίτσια του blog, δηλαδή εγώ, η Αναστασία, η Ασπασία και η Άνα-Μαρία, να κάνουμε μία βόλτα στο χωριό μας. Ξεκινήσαμε από τον κεντρικό δρόμο παρατηρώντας και σχολιάζοντας ότι βλέπαμε δεξιά και αριστερά. Πρώτα πήγαμε στην Πινακοθήκη.

ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

Το χωριό του Κοντιά πέρα από τα πέτρινα σπίτια του, φημίζεται για την Πινακοθήκη Σύγχρονης και Βαλκανικής Τέχνης. Η ιστορία της άρχισε πριν από 20 χρόνια όταν γνωστά ονόματα τέχνης δώρισαν τα έργα τους στο χωριό μας. Με αφορμή την δωρεά αυτή, δημιουργήθηκε το κτήριο της Πινακοθήκης στο κέντρο του χωριού. Ακόμη θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή που πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο και παρατηρούσαμε όλα αυτά τα έργα που ακόμη και τότε τραβούσαν την προσοχή μας, αν και δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή με την τέχνη! Μας έδιναν και χρωματιστά καπέλα κάνοντας πιο ευχάριστη αυτήν την επίσκεψη. Η Πινακοθήκη φιλοξενεί και περιοδικές εκθέσεις και αποτελεί μια υπενθύμιση πως η Λήμνος, εκτός από παραλίες και αξιοθέατα φυσικής ομορφιάς, έχει να προσφέρει αρκετά και στον τομέα της τέχνης.

Μετά πήραμε με την σειρά εκκλησία προς εκκλησία. Περάσαμε από την μεγαλύτερη εκκλησία του χωριού τον Χριστό, εκεί συνήθως γίνονται οι τελετές του γάμου και της βάπτισης. Κατόπιν, πήγαμε στον Άγιο Φανούριο, μία από της πιο γνωστές εκκλησίες της Λήμνου. Κάθε Τετάρτη γίνεται η λειτουργία προς τιμή του Αγίου και οι γυναίκες από όλα τα χωριά φτιάχνουν μία πίτα γνωστή και ως Φανουρόπιτα. Όλος ο κόσμος, ακόμα και μικρά παιδιά κάνουν τάματα, κατά το έθιμο, για κάτι που έχουν χάσει ώστε να τους το φανερώσει ο Άγιος.

Αναβαίνοντας στην κορυφή του λόφου, βρήκαμε τους ανακαινισμένους αλλά και τους παλαιούς ανεμόμυλους που είναι στολίδι για το χωριό μας και έχουν μακρά ιστορία.

ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ

Παλιά οι ανεμόμυλοι χρησίμευαν για τις καθημερινές εργασίες των κατοίκων του χωριού, όπως η άλεση δημητριακών και η άντληση νερού. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας ακόμη θυμούνται το πόσο τους βοηθούσαν τα χρόνια εκείνα.

Σήμερα, οι ανεμόμυλοι έχουν τροποποιηθεί και χρησιμεύουν στον τουριστικό τομέα του χωριού. Υπάρχουν δωμάτια στο εσωτερικό των ανεμόμυλων για την διαμονή των τουριστών, αλλά και καφετέρια κάτω από την σκιά των πεύκων. Εμείς και οι φίλοι μας ευχαριστιόμαστε να καθόμαστε εκεί λόγω της ησυχίας αλλά και της όμορφης θέας. Το μέρος είναι ιδανικό για ένα ήσυχο απόγευμα ή ένα πικ νικ στη φύση και προσκαλούμε κάθε ταξιδιώτη να το επισκεφτεί.

Κατόπιν επισκεφτήκαμε την «Καλή βρύση», η οποία βρίσκεται στον βόρειο λόφο του χωριού και ήταν πολύ χρήσιμη τα παλαιότερα χρόνια.

ΚΑΛΗ ΒΡΥΣΗ

Το 1910 χτίστηκε η καλή βρύση, η οποία ήταν μια πέτρινη υπόστεγη βρύση. Αποτέλεσε σημείο συνάντησης και ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι αντλούν νερό από λόγω του φημισμένου νερού της.

Για το τέλος αφήσαμε μια Εκκλησία της οποία η θέα δικαιολογεί την κούραση μέχρι να φτάσεις εκεί, τον Άγιο Θανάση. Η συγκεκριμένη εκκλησία είναι στην κορυφή ενός από τους λόφους του χωριού. Παλαιότερα λειτουργούσε ως μοναστήρι μόνο τα καλοκαίρια. Δεξιά από την εκκλησία μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο και βαθύ πηγάδι, σήμερα είναι κλειστό με σύρματα, αλλά τότε οι κάτοικοι του χωριού το χρησιμοποιούσαν. Περίμεναν να βρέξει για να γεμίσει και στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν το νερό όπως εκείνοι επιθυμούσαν. Μετά από 3 περίπου ώρες, ο περίπατος έλαβε τέλος και συνειδητοποιήσαμε ότι αν και ζούμε πολλά χρόνια εδώ υπάρχουν πράγματα που δε γνωρίζαμε για τον τόπο μας και ήταν κάτι παραπάνω από μία απλή βόλτα.

Αναστασία Σ., Ασπασία Τ., Άνα-Μαρία Α.